गजल ७१ (आफ्नो बाटो आफै खन्छु, हिम्मत् हार्दिन) - Smritisangraha | स्मृति-संग्रह

गजल ७१ (आफ्नो बाटो आफै खन्छु, हिम्मत् हार्दिन)

नसप्रेका विरुवा यी त्यसै मार्दिन
निष्ठुरीको सम्झनामा आँसु झार्दिन
जतिसुकै ‘घमण्डी’ले बाधा दिएपनि,
आफ्नो बाटो आफै खन्छु, हिम्मत् हार्दिन

समयको बर्बादी भो आजसम्म त,
केही गरी देखाउछु यसै टार्दिन

बिर्सिएछु म त माली थिएँ भनेर
विरुवा यी विचल्लीमा पार्दै पार्दिन

सम्भावना खोज्छु अब आफूभित्र नै
सिर्जनाका बोटहरु अन्त सार्दिन

योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’
(मलाई 'नामर्द'को संज्ञा दिनेप्रति समर्पित)

नमस्कार म राम गुरुङ्ग । भावावेशमा कहिलेकाही परिचय दिदा सर्वत्रापमानित, स्मृतिरोगीजस्ता शब्दहरुको सहारा पनि लिने गर्छु । वर्तमान परिवेश र सामाजिक ब्यवस्थामा जीवन जिउने क्रममा भोगाईले दिएका उपमाहरु हुन् यी । जीवनयात्राका गोरेटाहरुमा भोगिने र अनुभूति गरिने भावना, धारणा, तृष्णा, वितृष्णा, असन्तुष्टिहरुलाई यदाकदा पोख्ने पृष्ठभूमिको रुपमा दशकभन्दा अगाडिदेखि ब्लगिङ्गलाई अपनाउदै आएको छु । यद्यपि अचेल कलमभन्दा किबोर्ड र माउसमै अभ्यस्त छु । समग्रमा जीवन जिउने वहानामा बरालिदै हिडेको एउटा जिज्ञासु बटुवा हुँ । ... Ram Gurung (contact@gurungram.com.np)

आस्तिकताबाट अघाएर हिडेको यो ‘स्मृतिरोगी’ को ब्यक्तिगत ब्लगको मूलपृष्ठ प्रवेशमा सम्भवतः तपाईले गायत्री मन्त्रको ध्वनि सुन्नुभयो होला । यद्यपि गायत्री मन्त्रोच्चारणको मधुर ध्वनिलाई स्मृतिरोगीको आध्यात्मिक श्रद्धा–भक्तिसँग नजोडिदिनुहुन ब्लग भ्रमणकर्ता सबैमा अनुरोध छ । स्पष्ट के गराउन चाहन्छु भने स्मृतिरोगकिो नजरमा आस्तिकतामाथिको श्रद्धा–भक्तिको आस्था ढलिसकेको छ । उसको अर्थहीन जीवनमा यस सुमधुर धार्मिक ध्वनिको सम्बन्ध यस अर्थमा मात्र छ, जसले एक त्यस्तो अविष्मरणीय मिठासपूर्ण क्षणको संकेताभाष दिन्छ । यसले प्रणयांकुरणका पल्लवी पलहरुको प्रतिविम्बयुक्त परिवेशमा पु¥याएर स्मृतिरोगीलाई मीठो पीडाको आनन्दानुभूति प्रदान गर्दछ । –सर्वत्रापमानित स्मृतिरोगी